Ankara'da 'Siyah Beyaz' vizyona girdi-Siyah Beyaz fragmanı izle

''Yalnız insanlar hep birbirlerine benzerler.'' (Mutlu Beraberlik, Wong-Kar Wai)

İdeallerine bağlı komünist bir ressam (Tuncel Kurtiz); 20 yıldır aynı kadının fotoğrafını cüzdanında taşıyan bir avukat (Erkan Can); karısı tarafından terk edilmiş ve mesleğinden sıkılmış bir doktor (Nejat İşler); yalnızlığı yaşam tarzı haline getirmiş bakımlı, güzel iş kadını (Şevval Sam); ve tüm karakterleri bir araya getiren barın, Siyah-Beyaz’ın sahibi (Taner Birsel)

Hepsinin ortak noktada buluştuğu an ise yalnız ve mutsuz olmaları. Kendini iyi yetiştirmiş, üst orta sınıfa mensup bu insanlar her gece aynı bara giderler; Ankara’nın en ünlü mekanlarından, Siyah-Beyaz’a. Beş karakter de günün - ve hayatlarının - rutinini ve sıkılmışlığını burada biraz sohbet ve içkiyle atmaya çalışırlar. Bu beş arkadaş için günün en rahatlatıcı anları Siyah- Beyaz'daki birbirleriyle geçirdikleri mekanlar.

Ve hepsinin hayatlarında boşluklar vardır. Ressam Ahmet öfkelidir, geçmişin tatminsizliğini yaşar, Muzaffer, avukatlığı bırakmış sakin bir yaşam sürer ama fazla sakindir; doktor, çocukluğunu, geçmişini özler, Ayten'i yaşam tarzı tatmin etmez, Faruk ise, yıllardır bu barı işletmekten sıkılmıştır ve artık yeter der.

‘Siyah-Beyaz’, iyi bir çıkış noktasına sahip olsa da devamını getiremeyen filmlerden. Ankara’nın simge mekanlarından Siyah-Beyaz’ı merkeze alan film, yalnızlığı ve mutsuzluğu, mekan ve zaman üzerinden anlatmayı seçiyor ama maalesef bunu başarıyla gerçekleştirmesi çok zor görünüyor.

Beş arkadaşı da çoğunlukla birbirleriyken ve çoğunlukla Siyah Beyaz’da görüyoruz. Onun dışında kalan bölümlerdeki bölümlerde ise karakterlere ait kişisel detayları izliyoruz. Doktorun yolculuğu, Ayten'in evli bir erkekle olan ilişkisi, Ahmet'in yeni taşındığı apartmandaki komşusuyla olan ilişkisi, Muzaffer'in geçmişiyle tekrar karşılaşması… Bu detayların bazıları etkili olurken bazıları çok sakil ve bağlantısız duruyor. Örneğin Muzaffer'in hikayesi filmin hikayesine işlevsel bir katkı yapıyor ama Ayten'le ilgili bazı sahneler ise başka bir filmden kopmuş bağımsız sahneler gibi duruyor.

'Yalnız ve mutsuz insanlar' teması merkezde olsa da, filmde dostluğa da sıklıkla vurgu yapılıyor. Bu dostluk, o yalnızlığı ve boşluğu dolduruyor mu buna tatminkar bir cevap alamıyoruz.

Finale doğru ise hikayenin temeline Siyah Beyaz’ın kapanıp-kapanmaması oturuyor. Burada ise hem film için hem de karakterler için en mühim olan öğe, Siyah Beyaz’ın ifade ettiği anlam, sadece kelimelerde kalıyor, seyirciye geçen duygu anlamında zayıf bir toparlama oluşuyor.

Diyaloglar, tek mekanda geçen ya da tek mekan ağırlıklı filmlerin en önemli parçasıdır çoğunlukla ama Siyah- Beyaz bu konuda başarılı olamıyor. Diyalogların zayıf olması ve karakterlerin çoğu kez bir ‘şablon’un ötesine geçemeyip hayat bulamaması, çok fazla klişenin doğmasına neden oluyor. Karakterler arası çatışma gibi sinemanın temellerinden biri zayıf olduğundan dramatik yapıdaki çatlaklar da fazlasıyla göze çarpıyor.

Siyah Beyaz’ın kağıt üstünde en güçlü yanı olan oyunculuklara gelince; Beş arkadaşa hayat veren bu 5 müthiş ismi – hatta rolünün ağırlığı itibariyle altıncı isim olarak Derya Alabora’yı da katabiliriz - bir arada görmek bile yeterince keyif verici ama hiçbirinin kariyerinin en iyi performansını sergilemediğini, filmin en iyisinin de rahatlıkla Taner Birsel olduğunu söyleyebilirim. Birsel, bundan önceki rollerinde olduğu gibi 'Siyah Beyaz'da da doğal ve rahat bir performans ortaya koyuyor.

Türkiye’deki has ‘sinema adam’larından olan Ahmet Boyacıoğlu ilk filmi 'Siyah Beyaz’la ilgi çekici bir yapıma imza atıyor ama senaryonun zayıf olması nedeniyle beklentilerin altında bir işe imza atıyor. Yine de, garip bir şekilde, filme sempati duyarak ve bu oyuncuları birlikte izlemiş olmanın –tatmin etmese de- keyfiyle salondan ayrılıyorsunuz. Bu da 'Siyah Beyaz'ı seyretmek için yeterli diye düşünüyorum.

SİYAH BEYAZ FİLMİNİN FRAGMANINI İZLE