Goldman Çevre Ödülleri Sahiplerini Buldu

Goldman Ödülü'nün internet sitesine göre, Güney ve Orta Amerika'dan ödülün sahibi 60 yaşındaki Guatemalalı Rodrigo Tot oldu. Mensubu bulunduğu Q'eqchi yerel topluluğu için sürdürdüğü mücadele sırasında oğlunu bir suikastte kaybeden Tot, hükümetin Q'eqchi halkına toprak mülkiyeti vermesini sağladı ve de çevreye zararlı nikelin bölgelerine yayılmasının önüne geçti.

Avustralyalı 83 yaşındaki Wendy Bowman, çok uluslu bir maden şirketinin ailesinin çiftliğini almasını engellediği ve New South Wales'deki Hunter Valley'de çevre kirliliğine karşı mücadelesi nedeniyle Adalar ve Ada Ülkeleri bölgesinden ödüle layık görüldü.

Afrika bölgesinden Goldman Çevre Ödülü'nün sahibi ise eski bir çocuk asker Kongo Demokratik Cumhuriyeti'nden Rodrigue Mugaruka Katembo oldu. Katembo, İngiliz petrol şirketi SOCO International'ın Virunga Milli Parkı'ndaki yasa dışı petrol arama çalışmalarını ortaya çıkardı. SOCO'nun Afrika'nın en eski doğal yaşam parkı ve UNESCO Dünya Mirası sit alanı olan Virunga'daki yasa dışı faaliyetleri yıllarca hayatını tehlikeye atarak gizlice belgeleyen Katembo'nun çabaları sonucu şirket Virunga'da petrol arama projesinden vazgeçti.

Kuzey Amerika bölgesinde ödüle layık görülen isim de, ABD'den Mark Lopez oldu. Los Angeles'ta yaşayan Mark Lopez, Doğu Los Angeles'ta 30 yıldan fazla süredir havayı zehirleyen kurşun batarya geri dönüşüm fabrikasının 2015'te kapatılmasını sağladı, ayrıca California eyalet yönetimini fabrika tarafından kirletilen evlerde kurşun incelemesi ve temizliği yapılmasına ikna etti.

Goldman Çevre Ödülü'ne Avrupa'dan ise Slovenyalı 48 yaşındaki ​Uros Macerl layık görüldü. Organik tarım yapan çiftçi Macerl, Fransız şirketi Lafarge'ın sahibi olduğu bir çimento fırınının yaşadığı bölgede petrokok ile tehlikeli endüstri atıkları birlikte yakarak zehirli maddeler yaymasını engelledi.

Asya bölgesinden ödülün sahibi de Hindistanlı ​Prafulla Samantara oldu. 65 yaşındaki Samantara, Odişa eyaletindeki Niyamgiri Tepeleri'nde alüminyum madeni kurulmaması yönündeki mücadelesi başarıya ulaştı. Bölgedeki tüm köyleri tek tek gezerek madenin zararlarını anlatan Samantara'ın çabaları, Hindistan Yüksek Mahkemesi'nin 2013'te madenle ilgili kararı köy konseylerinin verebileceği hükmüyle sonuçlandı.